Centar za društvenu stabilnost objavio je novu emisiju Srpske čitaonice pod nazivom Epidemija pegavog tifusa u Srbiji.
Jedina sačuvana autentična izvorna dokumentacija o kretanju epidemije nalazi se u matičnim knjigama umrlih Srpske Pravoslavne Crkve. Analizom ovih knjiga ustanovljeno je da je petomesečno katastrofalno umiranje od oboljenja naglo svedeno do minimuma od 16. marta 1915. godine, pa u naredne dve nedelje kada je širom Srbije, vrelom vodenom parom, pokrenuta sveobuhvatna depedikulacija rublja, odeće i posteljine i to pomoću „srpskog bureta“. U vojsci i narodu zaustavljen je rast epidemije, a već početkom aprila beležimo strmoglav pad broja obolelih, dok je rekurens značajno počeo da opada već krajem treće dekade marta. Dakle, sa istim narodom i vojskom, u istim uslovima siromaštva i ratnih prilika, u jednoj katastrofalnoj epidemiološkoj situaciji, ali sa potpuno drugom koncepcijom borbe protiv epidemije u vidu taktike koja se sastojala u zaštiti zdravih od zaraze i to pomoću proste improvizacije – vrele vodene pape u „srpskom buretu“, dotadašnji epidemiološki poraz preokrenut je u blistavu antiepidemiološku pobedu. Nakon petomesečne nekontrolisane epidemije, ali za manje od tri meseca borbe protiv pošasti, pegavi tifus je konačno ugašen početkom juna 1915. godine. Iz ocene Hantera, da je epidemija pegavog tifusa u Srbiji 1914. i 1915. godine bila „najiznenadnija epidemija po poreklu, najbrža po toku, najveća u intenzitetu, a najbrže zaustavljena od svih poznatih ovakvih epidemija u istoriji“, mogu se sagledati osnovne karakteristike pomenutog epidemijskog procesa. Navedene osobine epidemijskog procesa pegavca i rekurensa nisu verovatne u endemskim područjima i u prokuženoj populaciji. Prema podacima i mišljenju Hantera, početak katastrofalne epidemije pegavca u Srbiji pronalazimo kod zarobljenih, ranjenih i od pegavca bolesnih austrougarskih vojnika. Jednostavno, u Srbiji je epidemija rekurensa prethodila epidemiji pegavca, suprotno epidemiološkom iskustvu u endemskim područjima, gde pošast rekurensa sledi nakon pustošenja pegavca. Pomenute činjenice govore u prilog tezi da pegavac i rekurens u datom periodu nisu predstavljali endemske pojave u Srbiji, odnosno da su oni upotrebljeni u svrhe biološkog ratovanja protiv srpskog naroda, a od strane agresora iz zemalja Centralnih sila.
